ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ;

Ο γέρος άφησε την μπίρα του.
Παιδί μου, είπε,
(κι ένα κορίτσι ήρθε στο τραπέζι μας
και κάθισε και ζήτησε -μα το Θεό- να την κεράσουμε ένα ποτό.)
Παιδί μου, θα σου πω
κάτι που δεν είπα σε κανέναν
(και το κορίτσι είπε, δεν έχω πού να πάω απόψε.
Θέλεις να πάμε σπίτι σου;)
Θα σου πω
πώς συναντήθηκε με το Θεό
η μάνα μου (κι εγώ είπα στο κορίτσι, ψιθυριστά: δεν έχω
δωμάτιο, αλλά μπορεί...)
Πήγε εκεί πέρα, στην κορφή του κόσμου
κι ήρθε εκείνος κατευθείαν κοντά της και της είπε:
λοιπόν, γύρισες σπίτι επιτέλους.
(τι μπορεί;
Να, μπορούμε να μείνουμε εδώ και να μιλάμε.)
Η μάνα μου άρχισε να κλαίει κι ο Θεός
την αγκάλιασε.
(για ποιο πράγμα;
Α, έτσι, κουβέντα να γίνεται... κάτι θα βρούμε.)
Είπε πως ήταν σαν ομίχλη που σκέπασε το πρόσωπό της
και χύθηκε παντού ένα φως και μια γλυκιά φωνή της είπε:
πάψε τώρα να κλαις.
(μα τι μπορεί να λέμε όλη νύχτα;
και είπα πως δεν ήξερα.)
Πάψε τώρα να κλαις.



Kenneth Patchen
-μτφρ. Γ. Μπλανάς-