Γράμματα σε μια γυναίκα - VIII

Θαρρώ πως όλα είναι ψέματα και πλαστή η ένδεια που νιώθω από σένα· δε σ' αγαπάω τυφλά, δε θυσιάζομαι για σένα· η σιωπή μας δεν ενοχλεί μονάχα εσένα. Η ζωή, όπως για κάθε άνθρωπο, και για μας δεν είναι ποιητική. Θέλω να πω, πως κι εμείς δε μπορούμε αιωνίως να φτιάχνουμε αυτεξούσια τη ζωή μας, κάποτε αφαιρούμεθα, κοιτάζουμε γεμάτοι έγνοια ένα μικρό εαυτό μας, σαν να είμεθα άρρωστοι. Τότε γινόμεθα κατώτεροι, πρόστυχοι σχεδόν... Και το λέμε, εμείς, πως όλα είναι ψέματα, δεν είναι τάχα πρόστυχο αυτό;


-Γ. Σαραντάρης-