ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ

"Το ποίημα περνά απ' την ασυναρτησία του ποιητή
στην ασυναρτησία της γλώσσας και αντίστροφα"
Wallace Stevens

Γονατιστή κάτω απ' τη φούστα του δερβίση
ρουφώ το αίμα του.
Το γαλάζιο άνθος της έκστασης
χύνει το άρωμά του στις κόγχες μου.
Το φεγγάρι ανεβαίνει με τη ζέστη.
Η αλήθεια κρύβεται σ' αυτή τη σφαίρα
που αιωρείται πάνω απ' το κεφάλι μου.

Δεν βρίσκω λέξεις να ξεπλύνω τους μύθους.


-Ανδρονίκη Μαστοράκη-

Esthetique du mal - ΙΧ

Πανικός στην όψη του φεγγαριού - στρογγυλού αφέντη
Ή ύπνος φωσφορικός όπου υπνοβατεί
Ή πιάτο Φαγεντίας στοιβαγμένο με φρούτα φωσφορικά
Που διανέμει φιλόφρονα στο δρόμο του, σε όλους
Τους περαστικούς. Πανικός, γιατί
Το φεγγάρι δεν είναι πια τίποτα απ' αυτά,
Τίποτε άλλο εκτός από μια γελοιογραφία ή ένα
Φωτόλουστο μηδέν. Αφέντη, όποιος χάνει
Την τρέλα του φεγγαριού γίνεται
Ο πρίγκιπας των παροιμιών της απόλυτης φτώχειας.
Να χάσεις την ευαισθησία σου, να βλέπεις ό,τι ο καθένας βλέπει,
Λες και η όραση δεν κατέχει τη δική της θαυματουργή λιτότητα
Ν' ακούς αυτό που όλοι ακούν, μια έννοια μονάχα,
Λες κι ο παράδεισος των εννοιών έχει στερέψει,
Αυτό θα πει να είσαι φτωχός.

Αυτός είναι ο ουρανός στερημένος απ' τις πηγές του.
Εδώ στη δύση αδιάφοροι γρύλοι τραγουδούν
Στις αδιάφορες κρίσεις μας. Έχουμε ανάγκη όμως
Από ένα άλλο τραγούδι, ένα άσμα, όπως σε μια άλλη
Και πιο σύγχρονη γένεση, μια μουσική
Που θα χτυπάει τις χορδές της πιθανής γαλήνης της
Πάνω στην αγριότητα... Μεγάλα, βοερά νερά
Κυλούν τη νύχτα και πνίγουν τη φωνή των γρύλων.
Είναι μια διακήρυξη, μια πρωτόγονη έκσταση
Τα δώρα της αλήθειας μελωδικά εκφρασμένα.



-Wallace Stevens-
(μτφρ. Γ. Σπέντζος)

Θερινό Ηλιοστάσι, Η΄

T' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης
επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν.

T' άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,
τη δική σου φωνή
όχι εκείνη που σ' αρέσει·
μουσική σου είναι η ζωή
αυτή που σπατάλησες.
Mπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις
αν καρφωθείς σε τούτο τ' αδιάφορο πράγμα
που σε ρίχνει πίσω
εκεί που ξεκίνησες.

Tαξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους
άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς
ένιωσες τον πόνο του παλικαριού
και το βογκητό της γυναίκας
την πίκρα του άγουρου παιδιού -
ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο
αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό.
Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο·
τη βλάστηση της νιότης, το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας.

Zωή σου είναι ό,τι έδωσες
τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες
το άσπρο χαρτί.


-Γιώργος Σεφέρης-

Αργούν οι νύχτες

Αργούν οι νύχτες· και ποιος ποιητής να βρεθεί τώρα πια να ρυμουλκήσει λεπτοδείκτες; αν τους ανακαλύψει βέβαια πρώτα. Τους έκλεψαν μια νύχτα με πανσέληνο κάποιοι περιπλανώμενοι ιππότες από κάποιο ξεχασμένο παραμύθι. Μες την αοριστία τους παράτησαν τα όπλα δίπλα στον σκοτωμένο δράκο κι έμειναν έτσι άοπλοι ν’ αντιμετωπίσουν τη στρατιά των χαμένων ονομάτων.
Οι δείκτες τελικά αποδείχτηκαν ικανότατοι ηθοποιοί, αν και οι λόγχες μετά από κάθε χτύπημα μεταμορφώνονταν σε χέρια μακριά και χοντρά, σαν κλαδιά γέρικου δέντρου που ο χρόνος τού έμαθε να φτιάχνει κύκλους και ν’ αγκαλιάζει τα ματωμένα πέταλα απ’ τα τρυπημένα τριαντάφυλλα.
Αυτά όμως συνέβαιναν σε μιαν άλλη ζωή, τότε που τ’ αστέρια χαμήλωναν για να ρίξουν φως σε πλανεμένες σκιές και να παρηγορήσουν λυπημένους πρίγκιπες, τότε που στα λιβάδια του Μορφέα περιδιάβαιναν γαλάζια καράβια με τ’ αμπάρια γεμάτα μυστικές συνομιλίες φτερωτών συμβόλων του απείρου – αγγέλων ή δαιμόνων; αδιάφορο.
Τώρα το πηγάδι των ονείρων στέρεψε κι έτσι οι νυχτερίδες έπαψαν το τραγούδι τους κι έτρεξαν να κρυφτούν στις απύθμενες ρωγμές που άνοιξε η βροχή πέρσι το καλοκαίρι. Μόνο η φωτιά που δεν αλλάζει μένει να θυμάται τις στάχτες που άφησαν στο διάβα τους, αλλά πώς να πολεμήσει τους λωτούς, τόσο λευκούς και τόσο διάφανους, και ο Δυσσέας δεν γύρισε ακόμα για να πει το μυστικό.
Και η πληγή πάντα θ’ ανοίγει όταν θα χαμηλώνουν τ’ άστρα...


-Ανδρονίκη Μαστοράκη-

Introduction to the Songs of Experience

Hear the voice of the Bard!
Who Present, Past, and Future, sees;
Whose ears have heard
The Holy Word
That walk'd among the ancient trees,

Calling the lapsed Soul,
And weeping in the evening dew;
That might control
The starry pole,
And fallen, fallen light renew!

"O Earth, O Earth, return!
Arise from out the dewy grass;
Night is worn,
And the morn
Rises from the slumberous mass.

Turn away no more;
Why wilt thou turn away?
The starry floor,
The wat'ry shore,
Is giv'n thee till the break of day.



-William Blake-

Σελήνη

Aπό ένα θαύμα
Aπό ένα πρόσωπο πρωίας
Παίρνεται ο θυμός μου


Σελήνη αθρόα παρουσία
Eλένη η καμπύλη του κόσμου
M' εβένινη σημασία
H πύλη ανοίγει στον ξένο
Στ' αγέρι
T' αλέτρι οργώνει τον κάμπο
Eκεί που δε βλέπει η καρδιά


Bελάζουν τ' αστέρια στην κρύπτη


-Γιώργος Σαραντάρης-