Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
- πόσος καιρός! - τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν - ήλιοι χλωμοί -
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
-Κώστας Καρυωτάκης-
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Πάντα με συγκινεί ο Καριωτάκης, πάντα μελαγχολικός ο αυτόχειρας ποιητής !!!
Την καλησπέρα μου
Καλησπέρα Χαρά!
To 'χα διαβάσει αρκετές φορές πριν μα ήταν μακρινό. Σήμερα είναι αλλιώς. Καλό σου βράδυ.
Το ίδιο έπαθα κι εγώ καλέ μου helorus. Είχα να το διαβάσω πολύ καιρό. Το άκουσα πριν λίγες μέρες να το διαβάζει κάποιος κι ήταν σαν να το γνώριζα για πρώτη φορά. Άλλο ποίημα. Δικό μου πια...
Post a Comment