[Υπάρχω, ω Τρομαγμένε]

Υπάρχω, ω Τρομαγμένε. Δε μ' αγροικάς πια,
που οι αισθήσεις μου όλες σου βροντοχτυπάνε;
Τα αισθήματά μου, που βρήκανε φτερά,
λευκά, γύρω απ' το πρόσωπό σου, τριγυρνάνε.
Δε θωρείς την ψυχή μου,
που, τη Σιωπή φορώντας, στέκεται μπροστά σου;
Η μαγιάτικη, δεν ωριμάζει, προσευχή μου,
καθώς σε δέντρο απάνω, απάνω στη ματιά σου;

Αν είσαι ο ονειρευτής, εγώ 'μαι τ' όνειρό σου. Ωστόσο,
αν ν' αγρυπνήσεις θες, η θέλησή σου εγώ
'μαι, και σ' όλες τις μεγαλοπρέπειες θα δεσπόσω
κι ως αστρική σιωπή θα λειανθώ
πάνω απ' την πολιτεία τη θαυμαστή του Χρόνου.


-Ράινερ Μαρία Ρίλκε-
(μτφρ. Ά. Δικταίος)

κάλεσμα

σε νιώθω
ανησυχείς
που οι λέξεις μένουνε βουβές
________κι εγώ μη κοιμηθώ στο δρόμο
________(τι θα πω στους νεκρούς μου
________αν έρθουν και βρουν αγνώστους
________στο κρεβάτι τους)

θυμήθηκα σήμερα το καλοκαίρι
πριν πεθάνεις
κάτω απ’ τις κληματαριές
που ξόδευες τα όνειρά σου στα νερά
κι εγώ σε έντυνα με χρώματα ζεστά
________δεν καταλάβαινα πώς δεν κρυώνεις

χθες τηλεφώνησα στο υπόγειο που ζούσες
κάποιος θα σήκωσε το ακουστικό μα δε μου μίλησε
θα ’ταν αράχνες
________________αφηνιασμένες
________________________________απ’ την εξάντληση
τους πρόσφερα ζάχαρη με την άκρη της γλώσσας μου

δεν θέλω πια
________________να μην υπάρχεις

σήκωσε________αέρα________χτυπούν
___τα____παράθυρα____και
η____καρδιά_____μου_____ψάχνει____πάλι
___να_____κρυφτεί________κάτω

απ’ τα σκεπάσματα
όμως δεν είσ’ εκεί
δεν είναι κανείς

θα μείνω εδώ
δεν θέλω πια να μην υπάρχω
μα δεν γνωρίζω πώς να ζήσω τη ζωή μου

αν με καλέσεις να πεθάνω αυτή τη νύχτα
δεν θ’ αρνηθώ


-Ανδρονίκη Μαστοράκη-