Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα

Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα, βασανισμένε με την πληγή
στο λαρύγγι, που φλέγεσαι και στριφογυρνάς. Οληνυχτίς πλέοντας
στη σιωπηλή θάλασσα ακούσαμε τον ήχο
της πληγής τυλιγμένο στην άλμη.

Κάτω απ' την αλαργινή σελήνη τρέμαμε ακούοντας
τη θάλασσα ν' αναβλύζει όπως το αίμα απ' την εκκωφαντική πληγή
κι όταν η άλμη ξέσπασε σε θύελλα τραγουδιών
οι φωνές των πνιγμένων πλημμύρισαν τον άνεμο.

Άνοιξε δρόμο με την αργή θλιμμένη πλεύση,
ρίξε ορθάνοιχτες στον άνεμο τις πύλες της περιπλανώμενης λέμβου
το ταξίδι μου ν' αρχίσει για το τέλος της πληγής μου,
ακούσαμε τη θάλασσα να τραγουδά, είδαμε την άλμη να λέει.
Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα, κρύψε το στόμα στο λαρύγγι
αλλιώς υπάκουοι μες στους πνιγμένους θα καλπάσουμε μαζί.

-Ντύλαν Τόμας-
(μτφρ. Ανδρονίκη Μαστοράκη)

Mountain Dreamer’s Poem

It doesn’t interest me what you do for a living. I want to know
what you ache for, and if you dare to dream of meeting your
heart’s longing.

It doesn’t interest me how old you are. I want to know if you
will risk looking like a fool for love, for your dream, for the
adventure of being alive.

It doesn’t interest me what planets are squaring your moon.
I want to know if you have touched the center of your own
sorrow, if you have been opened by life’s betrayals or have
become shriveled and closed from fear of further pain!
I want to know if you can sit with pain, mine or your own,
without moving to hide it or fade it or fix it. I want to know
if you can be with joy, mine or your own; if you can dance
with wildness and let ecstasy fill you to the tips of your
fingers and toes without cautioning us to be careful, be realistic,
or to remember the limitations of being human.

It doesn’t interest me if the story you are telling me is true.
I want to know if you can disappoint another to be true to
yourself; if you can bear the accusation of betrayal and not
betray your own soul. I want to know if you can be faithful
and therefore trustworthy. I want to know if you can see
beauty even when it is not beautiful everyday, and if you
can source your life on the edge of the lake and shout to the
silver of the full moon.

It doesn’t interest me where you live or how much money
you have. I want to know if you can get up after a night of
grief and despair, weary and bruised to the bone, and do
what needs to be done for the children.

It doesn’t interest me who you know or how you came to be
here. I want to know if you will stand in the center of the fire
with me and not shrink back.

It doesn’t interest me where or what or with whom you have
studied. I want to know what sustains you from inside when
all else falls away. I want to know if you can be alone with
yourself and if you truly like the company you keep in the
empty moments.

-Oriah, Mountain Dreamer, Indian Elder-

Εκ βαθέων

Είναι ένας αγρός θερισμένος, που πάνω του πέφτει μια μαύρη βροχή.
Είναι ένα σκούρο δέντρο, που στέκει ερημικό.
Είναι ένας άνεμος που σφυρίζει γύρω από άδειες καλύβες.
Πόσο θλιμμένο το βράδυ αυτό!

Στο κτήμα μπροστά
η ήρεμη ορφανή μαζεύει ακόμη αραιά στάχυα.
Στρογγυλά και χρυσά τα μάτια της πλανιούνται στο λυκόφως
κι η αγκαλιά της προσμένει τον ουράνιο μνηστήρα.

Στο γυρισμό
βρήκαν οι βοσκοί σαπισμένο
το γλυκό σώμα στην βάτο.

Είμαι ένας ίσκιος μακριά από σκοτεινά χωριά.
Τη σιωπή του Θεού
την ήπια από την πηγή του δάσους.

Στο μέτωπό μου κρύο μέταλλο κυλά.
Αράχνες ψάχνουν για την καρδιά μου.
Είναι ένα φως που σβήνει στο στόμα μου.

Τη νύχτα βρέθηκα σε μια πεδιάδα,
παγιδευμένος απ' τα συντρίμμια και τη σκόνη των άστρων.
Στις αγριοφουντουκιές
κρυστάλλινοι άγγελοι ήχησαν πάλι.

-Γκέοργκ Τρακλ-
(μτφρ. Μ. Παπαντωνόπουλος)

Απολογισμός

Τι μας περίσσεψε απ΄ το σκηνικό; Το κάθισμα και τ΄ άλλο κάθισμα, η απότομη στροφή του αέρα.

Ή, ας πούμε, ο μακαρίτης ήλιος με τα τζάμια του και τα πουλιά του.

Πως προχωρούμε και συγκατανεύουμε, ναι, θα συναντηθούμε κάποτε, θα σε θυμάμαι.

Ο,τι μετακινείται, ό,τι περνάει δίχως ν΄ ακούγεται, μόλις ακούγεται μέσα στις λέξεις.

Μεταστροφές, επαναλήψεις, χάσματα, η παραίτηση, προπάντων η παραίτηση.

Εκείνο που έφυγε δίχως να φύγει, ο τοίχος ανασαίνει, η πέτρα έχει σκιά, τ΄ αγκάθι έχει φεγγάρι,

ο φτωχός θησαυρός απροστάτευτος απ΄ τα δόντια του δάσους,

η μικρή ξεχασμένη κοιλάδα στη σκάφη της σιωπής, με μια στάλα μαύρο νερό.

Τι νομίζεις λοιπόν πως μας έχει απομείνει;

-Τάκης Σινόπουλος-

ARS POETICA

Πρόσβλεψα πάντα σ’ ένα σχήμα πιο άνετο,
ελεύθερο από τις απαιτήσεις της ποίησης ή της πρόζας,
που θα μας βοηθούσε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον δίχως να εκθέτει
τον ποιητή ή τον αναγνώστη σε υπέρτατες αγωνίες.

Στην ίδια τη φύση της ποίησης υπάρχει κάτι το άπρεπο:
κάτι που προβάλλει και δεν γνωρίζαμε πως είχαμε εντός μας,
γι’ αυτό κλείνουμε τα μάτια, σαν να ‘χει ορμήσει μια τίγρης
εμπρός μας, στο φως μας, χτυπώντας την ουρά της.

Δίκαια, γι’ αυτό, λένε πως την ποίηση υπαγορεύει ένα δαιμόνιο
αν και είναι υπερβολή να ισχυρίζεται κανείς πως πρέπει να ‘ναι άγγελος.
Είναι δύσκολο να μαντέψουμε πούθε πηγάζει η περηφάνια των ποιητών,
αφού τόσο συχνά ντροπιάζονται από την αποκάλυψη της αδυναμίας τους.

Ποιος άνθρωπος στα λογικά του θέλει να είναι κατοικία δαιμόνων,
που φέρονται σαν να βρίσκονται σπίτι τους, μιλούν γλώσσες πολλές,
και ανικανοποίητοι που κλέβουν μονάχα τα χείλη ή το χέρι του,
προσπαθούν ν’ αλλάξουν και τη μοίρα του για τη δική τους βολή;

-Τσέσλαβ Μίλος-
(μτφρ. Μαρλένα Γεωργιάδη)

[Γυναίκα όρθια εξαντλημένη μαδημένη]

Γυναίκα όρθια εξαντλημένη μαδημένη
οι μαύρες γάμπες της σαν να πενθούν τη νιότη τους
ακουμπά την κυρτωμένη ράχη της στον εχθρικό τοίχο
Ράχη κυρτωμένη απ’ των ανδρών τα όνειρα
Δεν βλέπει πως η αυγή επιτέλους ήρθε
Τόσο ήταν η νύχτα της ατελείωτη

Στις σκοτεινές της απελπισιάς σπηλιές
μονάχη γυροφέρνω
μονάχη γεύομαι κρέατα μιαρά
μοναχή πεθαίνω μονάχη μου επιζώ
δίχως αυτιά τα ουρλιαχτά των σφάγιων
να μην ακούω
Από λέξεις άδειο το στόμα μου γογγύζει
Είμαι ο έρωτας όταν τον έπλασε ο θεός
Είμαι εγώ
Είμαι ο εχθρός

-Joyce Mansour-
(μτφρ. Έκτωρ Κακναβάτος)