Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα, βασανισμένε με την πληγή
στο λαρύγγι, που φλέγεσαι και στριφογυρνάς. Οληνυχτίς πλέοντας
στη σιωπηλή θάλασσα ακούσαμε τον ήχο
της πληγής τυλιγμένο στην άλμη.
Κάτω απ' την αλαργινή σελήνη τρέμαμε ακούοντας
τη θάλασσα ν' αναβλύζει όπως το αίμα απ' την εκκωφαντική πληγή
κι όταν η άλμη ξέσπασε σε θύελλα τραγουδιών
οι φωνές των πνιγμένων πλημμύρισαν τον άνεμο.
Άνοιξε δρόμο με την αργή θλιμμένη πλεύση,
ρίξε ορθάνοιχτες στον άνεμο τις πύλες της περιπλανώμενης λέμβου
το ταξίδι μου ν' αρχίσει για το τέλος της πληγής μου,
ακούσαμε τη θάλασσα να τραγουδά, είδαμε την άλμη να λέει.
Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα, κρύψε το στόμα στο λαρύγγι
αλλιώς υπάκουοι μες στους πνιγμένους θα καλπάσουμε μαζί.
-Ντύλαν Τόμας-
(μτφρ. Ανδρονίκη Μαστοράκη)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment