Μια Αναμονή ήταν στην πεδιάδα
για κάποιον ξένο, που ποτέ δεν ήρθε·
μια φορά ακόμη ρωτά ο έντρομος κήπος,
κ' ύστερα σβήνει αγάλια το χαμόγελό του.
Και, το βράδυ, μέσα στις νωθρές λάσπες
γίνεται πιο φτωχή η δεντροστοιχία,
στα κλαδιά τους τα μήλα αγωνιούνε
κ' η κάθε πνοή τα κάνει να πονούν.
-Ράινερ Μαρία Ρίλκε-
(μτφρ. Ά. Δικταίος)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment