Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
-Κ.Π. Καβάφης-
skip to main |
skip to sidebar
2 comments:
Όσες φορές και να το διαβάσω το ποίημα αυτό έχει την ίδια δυνατή αντίδραση πάνω μου.
Και οι τελευταίοι στίχοι
"ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει"
είναι σχεδόν αδύνατο να τους αντέξει κανείς.
Σχεδόν αδύνατο, ναι...
Κι όμως δυνατό...
Post a Comment