[Τόσο πολλοί αστερισμοί]

Τόσο πολλοί αστερισμοί, που
κάποιος μάς προτείνει. Ήμουν,
όταν σε κοίταξα - πότε; -,
έξω
στους άλλους κόσμους.

Ω εκείνοι οι δρόμοι, γαλαξιακοί,
ω εκείνη η ώρα, που
πρόσθεσε τις νύχτες στο βάρος των ονομάτων μας
και τις ζύγισε μαζί. Δεν είναι,
το ξέρω, δεν είναι αλήθεια
ότι ζήσαμε, πέρασε μόνο
μια ανάσα τυφλή ανάμεσα σε
εκεί κι όχι-εδώ και κάποτε,
σαν κομήτης σφυρίζοντας πέρασε ένα μάτι
προς κάτι σβησμένο, μες στα φαράγγια,
εκεί που η φωτιά ξεψύχαγε, στεκόταν
λαμπρός μαστοφόρος ο Χρόνος,
κι από μέσα του βλάσταινε κιόλας
προς τα πάνω και κάτω και πέρα, ό,τι
είναι ή ήταν ή θα είναι -,
εγώ ξέρω,
ξέρω και ξέρεις, εμείς ξέραμε,
εμείς δεν ξέραμε, αφού
ήμασταν εδώ και όχι εκεί,
και κάποτε, όταν
μόνο το τίποτα στεκόταν ανάμεσα, βρίσκαμε
εντελώς ο ένας τον άλλο.


-Πολ Τσέλαν-
(μτφρ. Χρ. Λάζος)

Καθήκον

Ο Άγγελός μου έχει τη διακριτικότητα
την ώρα της μεγαλύτερης θλίψης να σωπαίνει.

Όταν το βλέμμα εντοπίζει στην πίσσα βυθισμένο
τα απαστράπτοντα φτερά του απομακρύνει·

τι νόημα θα είχε να βαλτώσουν και αυτά
ή έστω να λερωθούν; - κανένα.

Όταν από τις λάσπες ξεκολλήσω και πάω
να λουστώ, να πλυθώ, να καθαρίσω,

όταν μοσχομυρίσω, τότε τις αγγελικές φτερούγες του
γύρω μου τυλίγει και δεν τις ξανανοίγει

αν δεν σιγουρευτεί οι πληγές πως έχουν όλες κλείσει
και οι ουλές πως έχουν σβήσει.

-Ανδρονίκη Μαστοράκη-

PIETA

Τώρα η δυστυχία μου πληρούται
κι ανέκφραστη με κατακλύζει.
Κοκαλώνω όπως η πέτρα
μες στην καρδιά της κοκαλώνει.
Κι έτσι σκληρή, γνωρίζω μόνο ένα:
μεγάλωσες -
...... και μεγαλώνεις
για να γίνεις μεγαλύτερος ακόμη πόνος,
απ' αυτόν που μπορεί η καρδιά μας ν' αντέξει.
Κείτεσαι τώρα πάνω στην κοιλιά μου·
και πλέον δεν μπορώ
να σε γεννήσω.

-Ράινερ Μαρία Ρίλκε-
(μτφρ. Μ. Παπαντωνόπουλος)