18 Μαΐου

Απαραίτητη προϋπόθεση για να πεθάνει ένας κακός κι ένας καλός
είναι να ακούσουν την κραυγή ενός σκύλου την ίδια στιγμή.
Αλλά ποιός θα πεθάνει πρώτος;
Κοιτάζοντας και οι δυο τις παλάμες τους θ' αναρωτιούνται...
Έπιασα ποτέ; Έδωσα; Πήρα;
Γραμμές άτακτες, η μια εδώ κι η άλλη εκεί, συναντιούνται,
βαθιές χαρακιές, όμορφοι χάρτες που λίγοι τους διαβάζουνε.
Αγάπη και έρωτας και ψεύδη της ζωής. Δε σας ξέρω. Δε μ' έχετε πονέσει.
Και φοβάμαι να πέσω στα συρματοπλέγματά σας.
Κανόνια περιμένουνε στις πέργολες των σπιτιών.
Μαγγάλια αναμμένα πυρρακτώνουν τα σίδερα του μαρτυρίου σας.
Ξοδεύοντας...
Και δεν θα με φτάσετε ποτέ.
Προχώρα εσύ. Μην με περιμένεις.
Χάνω αίμα χάνω χρόνο χάνω.
Και φοβάμαι να σ'έχω εδώ, τρέμω να σ'ακούω να καταπίνεις με δυσκολία το σάλιο σου.
Συμφωνώ μ'αυτό το προσωπο που φορά τη μάσκα του όταν του κλείνω τα μάτια.
Ποτέ δεν συζητήσαμε για κάτι.
Μασάει μαϊντανό κι η ανάσα του μοσχοβολά.
Έρχεται από ένα πηγάδι και φέρνει μουχλιασμένο νερό.
"Έλα, μου λέει, να δεις τι θάψανε εκεί μέσα".
"Τι;" ρωτάω με μάτια γουρλωμένα από περιέργεια.
"Έλα, ένα χέρι φαίνεται, γυναικείο.
Κουνάει τα δάχτυλα κι έχει νύχια μακριά και γυριστά.
Κάποτε το νερό κοχλάζει και όταν βουτάω να δω βρίσκω ένα λευκό λουλούδι".

"Εκεί να το αφήσεις!"


-Σωτηρία Ευθυμίου-