Βόλτα στην αγορά

Βρίσκω και βρίσκω κρυστάλλινα μπουκαλάκια
ξεθυμασμένα αρώματα χωρίς ίχνος μνήμης.
Σαν καινούρια τα παλιά χαλιά
ζωηρά χρώματα εκεί που πάτησαν πόσα ζευγάρια πόδια!
Και μια φρουτιέρα πλαστική
που κάνει αστείο ήχο όταν χτυπώ τα δάχτυλά μου με ρυθμό.
Ανάβω τον αναπτήρα και βάζω φωτιά στο πλαστικό.
Λιώνει η φρουτιέρα, δεν είναι πια, λιώνει και βρωμάει,
είναι καπνός, είναι λιωμένο πλαστικό, είναι λεκέδες στο δρόμο πράσινοι.
Φωτιά στον πάγκο των τάπερ!

Αδιαφορώ και πάω παραπέρα,
στα σεντόνια τα χρωματιστά
μυρίζουνε χώμα
ανθρώπινα σεντόνια
με σώματα και σκιές
έχουν μαλλιά και δέρμα
- Πόσο έχουν αυτά;

Καμία απάντηση.

- Θέλω να αγοράσω αυτά τα σεντόνια.

Η αγορα σταματά. Όλοι κοκκαλώνουν ξαφνικά.

- Συγγνώμη... ήθελα... Πόσο έχουν αυτά τα σεντόνια;

Ένα πουλί πετάει πάνω από τους πάγκους
και αφήνει μια κουτσουλιά στα σεντόνια που κρατώ.

- Ωχ συγγνώμη... Θα τα αγοράσω, δεν πειράζει. Πείτε μου πόσο έχουν;

-Πείτε μου!

Αφήνω κάτω τα σεντόνια και τα τσαλαπατώ.
Χοροπηδώ.

-Θέλω να τα αγοράσω!

Φωνάζω φωνάζω φωνάζω.
Εξαντλημένη πέφτω και κλαίω μέσα στα σεντόνια.

-Σας παρακαλώ... Θέλω να τα αγοράσω...

Πνίγομαι απ' τους λυγμούς.

- Θέλω να τα αγοράσω...!

Ένα σκυλί μου γλύφει το χέρι.
Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω ένα αγορι χαμογελαστό.

-Θα ρθεις; Έβγαλα το σκύλο βόλτα.

- Θέλω να αγοράσω αυτά τα σεντόνια.

Το αγόρι κοιτάζει τα σεντόνια και γελάει.

- Έλα, πάμε. Δικά σου είναι.




-Σωτηρία Ευθυμίου-