Ποίος εκείνος;

Μα δεν υπάρχει πια κανείς καρδιά να υψώσει
το πλήθος ανευλόγητο στέκεται ορθό
σε ποιον να γονατίσει;
Κι ο νέος εκείνος που ’λεγαν
πως κάθε χρόνους εκατό τις ίδιες λέξεις λέει
εσώπασε, εμίσεψε...

Μήδ’ έτοιμος από καιρό μήδε και θαρραλέος...

Η ανθοφορία της γενιάς μου τελείωσε δίχως ν’ αφήσει καρπό.
Οι φίλοι μου μοιάζουν πυγολαμπίδες
αυτόφωτες μοναχικές ενέργειες δίχως ονόματα ή μνήμη.
Περιφέρουμε τις σιωπές μας σ’ έναν πολύβουο κόσμο
ποτάμια που έχασαν τη θάλασσα…

Κι εσύ, σε είδα
στη γέφυρα πλησίασες, στάθηκες, ανεμοθώρησες
μ’ απ’ την αντίπερα την όχθη την αλλιώτικη
τα σιγουρνά της τύχης σου προτίμησες ν’ αδράξεις...

Κι εγώ, με βλέπω
στην κάμαρη ξωμένω να προσμένω
στιγμές σταλμένες από χέρια αγαπημένα
λευκές, υγρές, σαβανωμένες...

Εμείς δεν έχει...
Κανείς δεν έχει...

Πώς να παλέψεις τα φαντάσματα των μεγάλων ποιητών;

Κι αν αντικρίσεις το θεό πού θα ’βρεις γιατρειά;



-Ανδρονίκη Μαστοράκη-